Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η άκρα φτωχοποίηση γίνεται καθεστώς. Εκεί μάς έφεραν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Κι αυτή η «πολιτική», υπαγορεύεται από τους δανειστές και από το ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης, προκαλεί τρόμο και αίσθημα ανασφάλειας. Το «καλάθι της νοικοκυράς», που ακούμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, θα εξακολουθεί – άγνωστο για πόσο διάστημα – να παραμένει με ισχνό περιεχόμενο. Κι από την άλλη πλευρά, οι μισθοί, συντάξεις και επιδόματα, παραμένουν κάτω από τα επίπεδα του 2012. Κι όμως, ενώ συμβαίνει αυτή η τραγική κατάσταση, τα μεγάλα κέρδη των «ελίτ», σημειώνουν αύξηση. Όλο και περισσότερο ξαναζούμε εικόνες που φέρνουν στην μνήμη – για τους παλαιότερους – ομοιότητες με την παλιά γερμανική Κατοχή. Εάν διαβάσει κανείς παράνομες «μπροσούρες» εκείνων των χρόνων, θα διαπιστώσει ότι η μόνη διαφορά ήταν στο νόμισμα. Διαβάζουμε σε τέτοιες προκηρύξεις: «Φτάσαμε να πληρώνουμε 27.000 δραχμές το λάδι την οκά, το γάλα στην στάνη μέσα, 2.500 δραχμές…», κλπ.!

Κι έρχεται πλέον ο χειμώνας, που τίποτε καλό δεν προμηνύει. Η θέρμανση για πρώτη φορά γίνεται μέγα πρόβλημα. Αλλά, ο γνωστός μας δυνάστης, ο περιβόητος Σόϊμπλε, πάντα κυνικός και αδίστακτος, βγήκε και μας είπε με το αιώνιο ειρωνικό του χαμόγελο: «Βάλτε και δεύτερο πουλόβερ, για να μην ξεπαγιάσετε…»! Αυτό, το θεωρεί… «χιούμορ»… Οι μεγάλοι αποικιοκράτες προβάλλουν σαν πρόσχημα, τον πόλεμο. Καλπάζει ο πληθωρισμός, ανεβαίνουν τα τιμολόγια (μόνο που αυτές οι τάσεις, προϋπήρχαν του πολέμου) αλλά την ίδια ώρα, παίζονται μεγάλα χρηματιστικά παιχνίδια και διαφημίζονται καζίνα που πρόκειται να εγκατασταθούν στα εδάφη μας.

Για να συνειδητοποιήσουμε, πώς φτάσαμε στην σημερινή τραγωδία, δεν θα πρέπει να λησμονούμε το «χθες». Να μην ξεχνάμε ότι η ουσιαστική χρεοκοπία έγινε το 2010 μέσα στην Ευρωζώνη. Κι έτσι, οδηγηθήκαμε στα Μνημόνια, τα οποία προκάλεσαν την καταστροφή της παραγωγικής βάσης τής Ελλάδας, την αύξηση τής ανεργίας, την φτωχοποίηση μεγίστου τμήματος τού Λαού, την διάρρηξη τής κοινωνικής συνοχής, τον αφελληνισμό τού τραπεζικού συστήματος, την εκποίηση σε ξένους στρατηγικών υποδομών και επιχειρήσεων. Δεν θα κουραστούμε να τονίζουμε, ότι η εκχώρηση τής νομισματικής ανεξαρτησίας στην Φρανκφούρτη, με την αντικατάσταση τής δραχμής από το ευρώ, το 2002, είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός δυσθεώρητου συναλλαγματικού χρέους, το οποίο υποδούλωσε για πολλές δεκαετίες την χώρα μας στους δανειστές.

Κι αυτή η υποδούλωση, δεν είχε μόνο οικονομική διάσταση, αλλά και γεωπολιτική. Η υποταγή μας στην Γερμανοευρωπαϊκή ένωση, στο ΝΑΤΟ και στην Ουάσιγκτον, μας εμπόδισε να ασκήσουμε ουδέτερη πολιτική ανάμεσα στα Νατοϊκά συμφέροντα και στην Ρωσία. Πολλές φορές επισημάναμε, ότι η παρούσα τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά μας, είναι αποτέλεσμα τής επέλασης του άκρατου καπιταλισμού, ο οποίος μας επανέφερε πραξικοπηματικά τον εργασιακό Μεσαίωνα. Βιώνουμε αυτή την στιγμή, μία επιθετική κίνηση των δυνάμεων τού κεφαλαίου. Φτάσαμε η παγκόσμια οικονομία, να βρίσκεται πολύ κοντά σε μία αιφνίδια έκρηξη, με τρομερές απροσδιόριστες συνέπειες. Με μοχλό την Ουκρανία, το ΝΑΤΟ και η Μόσχα κάποια στιγμή θα ξεφύγουν από τα όρια σε στιγμές παραλογισμού, και τότε μόνη σωτηρία θα είναι η επίκληση στην Θεία Πρόνοια.

Το «συστημικό ατύχημα», σημαίνει όλεθρο. Να μην φοβόμαστε τις λέξεις. Και, βέβαια, εμείς έχουμε και το πρόβλημα πολέμου, ή θερμού επεισοδίου με την Τουρκία, σαν να μην μας έφταναν τα δεινά που αντιμετωπίζουν γενικά όλες οι χώρες. Τον παραλογισμό και την θρασύτητα τού βάρβαρου Ερντογάν, θα αντιμετωπίσουμε με σκληρό τρόπο εάν χρειαστεί, και τον Λαό συσπειρωμένο γύρω από τις Ένοπλες Δυνάμεις του. Ο οικονομικός πόλεμος όμως, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Οι δυνάμεις τού καπιταλισμού έχουν αποφανθεί, ότι οι πόλεμοι και οι αναδιαρθρώσεις, πρέπει να «χρηματοδοτηθούν» από την τρομακτική σε έκταση περιστολή και περικοπή της φερέγγυας ζήτησης. Γι’ αυτό, και δεν διστάζουν να μειώνουν το λαϊκό εισόδημα, και να καθιερώνουν φτωχοποίηση των ασθενεστέρων, από την οποία δεν θα υποφέρουν όσοι αποτελούν την «ελίτ».

Άλλωστε, οι Βρυξέλλες φρόντισαν εγκαίρως να καταργήσουν το Εργατικό Δίκαιο και να εξαερώσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Μέχρι τώρα, γνωρίζαμε τον κλασικό νεοφιλελευθερισμό. Οι Βρυξέλλες θεωρούν ότι αυτή η «μορφή», δεν αρκεί στις μέρες μας. Τώρα επίκαιρη γίνεται η «πολεμική οικονομία». Λόγω δηλαδή της τραγωδίας, με αντιμαχόμενες Ρωσία – Ουκρανία (με το ΝΑΤΟ από πίσω της) θα επικρατήσει γενικευμένη φτωχοποίηση. Αλλά η αισχροκέρδεια, η ανακατανομή του πλούτου και η συγκεντροποίηση των κεφαλαίων, θα μεθοδευτούν με τέχνη. Μπλέξαμε σε ένα ανταγωνισμό μεγάλων δυνάμεων, εξ αιτίας τής ευρωδουλείας μας. Διότι ο πόλεμος στην Ουκρανία, δεν είναι δικός μας πόλεμος. Κακώς, κάκιστα η κυβέρνηση (με την σιωπηρή συγκατάνευση τής Αντιπολίτευσης) θεώρησε ότι έπρεπε εμείς να μπούμε στην πρώτη γραμμή του πολέμου, χάριν των συμφερόντων τού ΝΑΤΟ. Οι πολεμικές βιομηχανίες, οι ισχυρές εταιρείες, και άλλοι δόλιοι, θα έχουν υπερκέρδη από όλον αυτόν τον χαλασμό. Ο λαός μας όμως (όπως και άλλοι λαοί) θα βρεθεί τώρα αντιμέτωπος με κρίσιμο αγώνα επιβίωσης.

Η πονηρή «τηλεργασία» που αποξενώνει τους ανθρώπους σαν άτομα, καταργεί τις εργασιακές σχέσεις και επιφέρει απολύσεις, θα λάβει μεγαλύτερη έκταση. Τα ωράρια πλέον δεν θα ισχύουν και επιχειρήσεις απειλούνται με κλείσιμο. Οι συνθήκες για τους νέους θυμίζουν σκλαβοπάζαρα. Κι όσοι έχουν μία κάποια ηλικία, θα τους πετάνε στον δρόμο, αφού οι αντιδράσεις έχουν εξουδετερωθεί. Η Γερμανοευρωπαϊκή ένωση όμως, εξακολουθεί να επιβάλλει στην χώρα μας καταναγκασμούς. Και η δεσποτεία που έχουν εγκαταστήσει στην Αθήνα οι ξένοι τραπεζίτες, θα ρυθμίζει πάντα κατά το συμφέρον της, την λειτουργία των πρώην ελληνικών τραπεζών, σε βάρος των πελατών.  Η «πανδημία» που δεν ενέσκυψε τυχαία, είχε σκοπό να απαγορεύσει τις μαζικές επικοινωνίες των ανθρώπων. Από τέτοιες επικοινωνίες, θα μπορούσαν να προέλθουν δυναμικές αντιδράσεις, κι αυτό δεν το επιθυμούν οι Βρυξέλλες.

Τώρα που η πείνα και το κρύο θα θέσουν σε δεινή δοκιμασία τους πολίτες, ο «κίνδυνος τής πανδημίας» και τα καινούργια εμβόλια που θα μας έρχονται, θα αποσπάσουν την προσοχή του κοινού από την οικονομική τραγωδία. Έτσι νομίζουν, δηλαδή, διότι ο κόσμος αρχίζει να ξυπνά, και δεν παραμένει τόσο ευκολοπίστευτος, όσο ήλπιζαν οι δυνάστες. Για τα πραγματικά προβλήματα, λοιπόν που βρίσκονται μπροστά μας, ο πολιτικός κόσμος, τηρεί συγκεκριμένη τακτική. Επικεντρώνεται μόνο στην επιφάνειά τους, και δεν υπεισέρχεται στο βάθος και στην ουσία. Διότι, κανονικά, οι λαοί της Ευρώπης, μακριά από τις κυβερνήσεις τους, θα έπρεπε να εξεγερθούν και να αμφισβητήσουν μία και καλή το όλο «σύστημα» που έχει επιβάλλει ο άκρατος καπιταλισμός. Εδώ χρειάζεται μία παγκόσμια αντίδραση.

Τα προγράμματα λιτότητας που έχει λανσάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι επιθυμητά στους λαούς, και τα αμφισβητούν ευθέως. Μόνο η παγκόσμια διαμαρτυρία και ο ξεσηκωμός των λαών, θα κλονίσει την δικτατορία των καρτέλ και των ξένων τραπεζιτών. Τα υπάρχοντα κόμματα όμως, όχι μόνο είναι ανίκανα να επιφέρουν αλλαγές, αλλά «χορεύουν στο ντέφι» που κραδαίνουν οι Βρυξέλλες. Αυτό το «κάτι άλλο», περιμένουν όλοι οι δεινοπαθούντες, αδιακρίτως ιδεολογιών…