Με την έλευση του Ιουνίου, το τοπίο στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, γίνεται ακόμη πιο εκρηκτικό. Ο Ερντογάν, μετά την προκλητική φιέστα για την 569^η επέτειο από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, έφθασε στο αίσχιστο σημείο να αμφισβητεί μαζί με πλειάδα αξιωματούχων του, την ελληνική κυριαρχία σε 14 νησιά του Αιγαίου. Όπως έχει τονιστεί επανειλημμένως, οι υστερικές θέσεις της Τουρκίας κατά της Ελλάδος, σχετικά με την επέκταση των χωρικών υδάτων μας από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο κ.ο.κ., διατυπώνονται ένεκα της φοβικής εξωτερικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες εγκλωβισμένες στο εθνομηδενιστικό δόγμα «Δεν διεκδικούμε τίποτε», δεν εγείρουν αξιώσεις υπέρ των Εθνικών Δικαίων.

Ως εκ τούτου, οι Τούρκοι φθάνουν σήμερα να αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία σε νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, τα οποία η Ελλάς απελευθέρωσε μετά τα Επικά Ανδραγαθήματα του Αήττητου Πολεμικού μας Ναυτικού (πάλαι ποτέ Βασιλικού), το οποίο κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο συνέτριψε τον στερούμενο Ναυτοσύνης, τουρκικό στόλο. Αμφισβητούν όμως και την Κυριαρχία της Ελλάδος σε νησιά της Δωδεκανήσου, των οποίων η Δικαίωση και η Ένωσή τους με την Ελλάδα, ήλθε το 1947, με την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων, μεταξύ των Νικητριών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Συμμαχικών της Ελλάδος Δυνάμεων και της ηττηθείσης Ιταλίας. Η ανωτέρω Συνθήκη, μεταξύ άλλων προέβλεπε ότι «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμωμένας ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λιψόν, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας». Συνάγεται επομένως πασιφανώς, ότι στην  Συνθήκη αυτή, η Τουρκία δεν είχε το παραμικρό δικαίωμα εκφράσεως λόγου και απόψεων, δεδομένου ότι το δωδεκανησιακό νησιωτικό σύμπλεγμα δεν υπήγετο στην κυριαρχία της, ήδη εδώ και 31 έτη προ της υπογραφής της εξεταστέας Συνθήκης. Η Τουρκία άλλωστε, είχε εκχωρήσει κάθε κυριαρχικό δικαίωμά της, αφού σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάνης, ήδη από το 1923, είχε παραιτηθεί οριστικώς «υπέρ της Ιταλίας, παντός δικαιώματος επί των κατεχομένων υπό της Ιταλίας νήσων και των υπ’ αυτών εξαρτημένων νησίδων». Η Τουρκία λοιπόν, μη αποτελώντας συμβαλλόμενο μέρος της Συνθήκης των Παρισίων, είναι συνετό να σοβαρευτεί και να παύσει να υποκρίνεται ότι αγνοεί τις απορρέουσες από την Συνθήκη της Λωζάνης συμβατικές υποχρεώσεις της, βάσει των οποίων δεν έλκει δικαιώματα στην περιοχή.

Η Ελλάς, στα πλαίσια του αδικαιολόγητου κατευνασμού που προωθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντιδρά επιδερμικά στις ακραίες ενέργειες της Τουρκίας, οι οποίες στρέφονται κατά του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θαλάσσης. Επιπλέον, αρνείται να καταγγείλει, έστω και με καθυστέρηση δεκαετιών, την παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία, ως προς την μη εφαρμογή του αυτοδιοίκητου καθεστώτος το οποίο προβλέπεται για τα αλύτρωτα ελληνικά νησιά Ίμβρο και Τένεδο, τα οποία υποφέρουν από το βίαιο τουρκικό καθεστώς. Το μονίμως φοβικό, απέναντι στις τουρκικές αυθαιρεσίες ελληνικό κράτος άλλωστε, άφησε αναπάντητη την εξαΰλωση της Ελληνορθόδοξης Μειονότητος της Πόλης, την οποία αυτή υπέστη από το βαθύ τουρκικό παρακράτος, το 1955, ενώ για την Κύπρο το 1974, κατέληξε ότι «κείται μακράν». Δεν αντιδρά στις συνεχείς τουρκικές υπερπτήσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου. Δεν αντέδρασε το 2020, με αφορμή την αλλαγή του καθεστώτος στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ που από μουσείο μετετράπη σε τζαμί. Στις ανωτέρω καταστρατηγήσεις, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν ούτε καν για αντιπερισπασμό, να καταργήσουν τα μη απαραίτητα πλέον Ελληνικά Προξενεία σε Αδριανούπολη και Σμύρνη, ώστε η Τουρκία να υποχρεωθεί δυνάμει του Διεθνούς Δικαίου, να αποχωρήσει από τα  Προξενεία της σε Κομοτηνή και Ρόδο που βρίθουν διεργασιών.

Η Τουρκία, γνωρίζοντας ότι δεν δύναται να απειλήσει τα Νησιά μας, επιχειρεί προφανώς, να θέσει θέματα θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο, ενώ η Ελλάς αποφεύγει να ασκήσει τα κυριαρχικά δικαιώματά της, ανακηρύσσοντας Α.Ο.Ζ. στο Αιγαίο και την Κρήτη και επεκτείνοντας τα χωρικά μας ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Σύσσωμη η τουρκική αντιπολίτευση στηρίζει πλέον την επιθετικότητα του Ερντογάν κατά της Ελλάδος, εν αντιθέσει με την εγχώρια πολιτική σκηνή, που η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των Πατριωτικών Δυνάμεων, είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πραγματική πολιτική ισχύ των Ελλήνων Πατριωτών, οι οποίοι δεν κατόρθωσαν ακόμη να συνταχθούν σε έναν Ενιαίο Εθνικό Φορέα. Πέραν των ανωτέρω, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος ενός υβριδικού πολέμου, είτε με την εισβολή στην Ελλάδα απειράριθμων λαθρομεταναστών, κατά τα πρότυπα της ανεπιτυχούς τουρκικής απόπειρας στον Έβρο το 2020, είτε με την μορφή πυρκαγιών.

Πυρκαγιών που ήδη έκαναν την εμφάνισή τους, ενωρίτερα από το αναμενόμενο. Ασχέτως εάν οι φωτιές είναι προϊόν μεθοδευμένου σχεδίου διαλύσεως του εθνικοκοινωνικού και οικολογικού ιστού της Ελλάδος, στα πλαίσια ενός πιθανού υβριδικού πολέμου, ή αποτέλεσμα παραλείψεων και αβελτηριών των κρατικών φορέων, ασχέτως εάν οφείλονται σε αμέλεια ιδιωτών ή σε δόλο εμπρηστών, ο τρόπος αντιμετωπίσεώς τους είναι βέβαιο πως θα πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις. Πολιτικές εξελίξεις πυροδοτεί όμως και η αυξανόμενη ακρίβεια σε τρόφιμα και ενέργεια. Η ευθύνη της σημερινής κυβερνήσεως, που επέβαλε σκληρές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, υποκύπτοντας στις νεοταξίτικες εντολές, μη τηρώντας ουδετερότητα στον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, είναι τεράστια. Ως εκ τούτου, ευρισκόμεθα πλέον στα πρόθυρα μίας πρωτόγνωρης επισιτιστικής και ενεργειακής κρίσεως, για την οποία φέρουν μερίδιο ευθύνης, άπασες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 48 ετών οι οποίες αφενός μεν, αδιαφόρησαν για την πρωτογενή αγροτοκτηνοτροφική οικονομία, με αποτέλεσμα να εξαλειφθεί σήμερα η εθνική αυτάρκεια στα βασικά είδη διατροφής, αφετέρου δε, δεν είχαν την πυγμή να εκμεταλλευθούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Χώρας, αντλώντας τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων που διαθέτει η Πατρίδα μας, επιλύοντας το ενεργειακό πρόβλημα. Επιπλέον, η ρήτρα αναπροσαρμογής στην ηλεκτρική ενέργεια διαλύει τα ελληνικά νοικοκυριά, των οποίων η ποιότητα ζωής βαδίζει στα χνάρια του 1950, όταν η Ελλάς εξήρχετο από την αιματοβαμμένη δεκαετία του 1940.

Στην απευκταία περίπτωση που οι ανωτέρω καταστάσεις δεν εξελιχθούν ομαλά και σε συνδυασμό με την πανδημία του κορωνοϊού που ίσως «επανέλθει» το φθινόπωρο, γίνεται κατανοητό πως οι εθνικοκοινωνικές και οικονομικές συνθήκες θα εκτραχυνθούν και τότε, μικρή σημασία θα έχει ο χρόνος διενέργειας των εθνικών εκλογών. Σε κάθε περίπτωση, η εκλεγμένη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υποχρεούται να φανεί επιτέλους χρήσιμη στην Πατρίδα, εξουδετερώνοντας τις τουρκικές απειλές, τιθασεύοντας την ακρίβεια και αντιμετωπίζοντας υποδειγματικά τις πυρκαγιές που προμηνύονται έντονες. Διαφορετικά, η Ν.Δ. που έλαβε το 2019 το 40% των ψήφων για να συντρίψει την ιδεοληπτική ηγεμονία της Αριστεράς και τελικά  υιοθέτησε η ίδια, δικαιωματιστικές και εθνικά ασύμβατες πολιτικές, εντάσσοντας στο «δυναμικό» της, κεντροαριστερούς «φωστήρες», θα ευθύνεται για την επάνοδο της εθνικά επιβλαβούς αριστεράς στην εξουσία.  

Οι Συνεπείς Έλληνες Πατριώτες, σε αυτές τις χαλεπές στιγμές που βιώνει η Ελλάδα, δεν θα ασχοληθούν με τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που αφορούν μόνο αριβίστες και καιροσκόπους. Κύριο μέλημά τους  είναι το Εθνικό Συμφέρον και η Ομοψυχία των Ελλήνων. Οι Αρχαίοι ημών Ένδοξοι Πρόγονοι έλεγαν το περίφημο «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Ας ευχηθούμε κι εμείς οι Ελληνορθόδοξοι, με την Ευλογία και υπό την Σκέπη του Τριαδικού Θεού, να δικαιωθούν οι Αιώνιοι Αγώνες του Έθνους, πρώτα για την επιβίωσή του και έπειτα, όταν οι καιροί το επιτρέψουν, για έναν ακόμη Θρίαμβό του στην Μακραίωνη Ιστορία του.