Γνωστός ασκητής, στους εκκλησιαστικούς κύκλους της ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας,ο Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ μίλησε πρόσφατα για τις πνευματικές ασθένειες της εποχής μας.
«Θεωρώ πως η κυριότερη ασθένεια της εποχής που διανύουμε είναι το ψέμα και η διπροσωπία που γίνονται τρόπος ζωής του σημερινού ανθρώπου. Η θρησκεία παύει να κυριαρχεί στη ζωή του ανθρώπου και να είναι καθοδηγητής της συμπεριφοράς του. Μάλλον, η θρησκεία εξυπηρετεί και ικανοποιεί ορισμένες ψυχικές ανάγκες, όπως η τέχνη εξυπηρετεί και ικανοποιεί την αισθητική του ανθρώπου», αναφέρει.
Και προσθέτει:
«Στην πραγματικότητα, η θρησκεία, εν πολλοίς, είναι θέμα θέλησης. Η εσωτερική ζωή του χριστιανού είναι συνεχής πάλη με τα πάθη και τις αμαρτωλές συνήθειες, αντιπαράθεση με τον κόσμο, ο οποίος, σύμφωνα με τον Χριστό, «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Αυτή η πάλη φαίνεται βασανιστική για πολλούς σύγχρονους χριστιανούς, γι΄αυτό, η θρησκευτικότητά τους αποκτά εξωτερικές μορφές και παγιώνεται σε αυτές».
Άλλη μια ασθένεια της εποχής μας είναι η αποξένωση των ανθρώπων και η συναισθηματική τους ψυχρότητα, υπογραμμίζει ο ιερέας.
«Στην τεχνολογική εποχή, ο άνθρωπος χρειάζεται λιγότερο τη βοήθεια ενός άλλου ανθρώπου και τον εκτιμά λιγότερο: τον αντικαθιστά μηχάνημα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συντελούν στην τυποποίηση της κρίσης του ανθρώπου. Η τηλεόραση, ο υπολογιστής και άλλα τεχνολογικά εφευρήματα όλο και πιο πολύ αντικαθιστούν τη ζωντανή επικοινωνία: ο άνθρωπος καταφεύγει στον εικονικό κόσμο, ο οποίος γίνεται η δεύτερη πραγματικότητά του. Σε αυτόν τον κόσμο δε φέρει ευθύνη, νιώθει ελεύθερος από υποχρεώσεις και φροντίδες. Ο κόσμος των ψευδαισθήσεων δεν απαιτεί τίποτα. Η πνευματική αποξένωση συχνά μετατρέπεται σε αυτισμό. Ο άνθρωπος νιώθει την μοναξιά του αλλά, και σε αυτήν την περίπτωση, η τηλεόραση και ο υπολογιστής του προτείνουν επικοινωνία από απόσταση, εικονικές σχέσεις χωρίς αγάπη, μια νεκρή επικοινωνία που μοιάζει με επικοινωνία σκιών. Η τεχνολογία μειώνει μεν τη φυσική απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα, σε συναισθηματικό επίπεδο, απομακρύνει τον έναν από τον άλλον. Ο άνθρωπος παύει να αγαπάει τον άνθρωπο. Ο πλησίον γίνεται μακρινός. Χάνει την επιθυμία να συναντιέται με φίλους. Αισθάνεται πιο άνετα να κάθεται στον υπολογιστή. Εδώ η φαινομενική άνεση μεταφέρει την επικοινωνία των ανθρώπων σε πραγματιστική βάση.
Η τεχνολογία μειώνει μεν τη φυσική απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά, σε συναισθηματικό επίπεδο, απομακρύνει τον έναν από τον άλλον
Η συναισθηματική ψυχρότητα και η αποξένωση αποκτούν διαστάσεις ηθικής κρίσης, η οποία είναι πιο επικίνδυνη από την οικονομική κρίση.
Αυτή η διαδικασία εκδηλώνεται παντού με διαφορετικές μορφές, αλλά στις τεχνολογικά εξελιγμένες χώρες αυτή εκδηλώνεται με μεγαλύτερη δύναμη και καταστροφικότατα».