ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΕΔΩ
Γράφει ο Μιλτιάδης Γ. Βιτάλης
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στην Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο Άγιος Παΐσιος από μικρό παιδί είχε στόχο τον Ουρανό, τα Ουράνια σκηνώματα και όχι τις επίγειες απολαύσεις.
Στις 20 Απριλίου 1948 κατατάχτηκε στον στρατό, όπου διακρίθηκε για το ήθος, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και για την αυτοθυσία του. Οριστικά εγκαταβιώνει στο Άγιο Όρος (Ιερά Μονή Εσφιγμένου) το 1953, αργότερα στην Ιερά Μονή Φιλοθέου.
Στις 3 Μαρτίου 1957, ο γέροντάς του, γερο-Σάββας τον έκανε «Σταυροφόρο» δίνοντάς του το «Μικρό Σχήμα» με το όνομα Παΐσιος. Το 1958, αναχώρησε για την Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, στο Στόμιο Κονίτσης όπου διέμεινε μέχρι το 1962, όπου αναχωρεί για το Σινά. Έμεινε στα 2.000 μέτρα υψόμετρο στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης.
Το 1964 επιστρέφει στο Άγιο Όρος και εγκαθίσταται στην Σκήτη των Ιβήρων, στο κελί των Αγίων Αρχαγγέλων. Συνδέεται πνευματικά με τον άγιο Ρώσο γέροντα παπα-Τύχωνα, που μόναζε στο κελί του Τιμίου Σταυρού, που τον έκανε μεγαλόσχημο το 1966. Το 1967, φτάνει στα Κατουνάκια και εγκαθίσταται στο κελί του Υπατίου, ενώ το 1968 πηγαίνει στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, όπου παραμένει μέχρι το 1979. Τότε, τον Μάϊο του 1979, εγκαταβιώνει στο κελί της Γεννήσεως τής Θεοτόκου στην Παναγούδα (Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου), όπου δεκάδες άνθρωποι συνέρρεαν εκεί για να πάρουν την ευχή του.
Στις 12 Ιουλίου του 1994, στις 11.00 π.μ. ημέρα Τρίτη, ο γέροντας Παΐσιος παραδίδει την ψυχή του στον Κύριο. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με την επιθυμία του.
Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΝΕΑ ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ, για πλήθη κόσμου που συρρέουν εκεί καθημερινά. Πολλά και μεγάλα θαύματα γίνονται στον τάφο του, που προκαλούν δέος! Θαύματα συγκλονιστικά, υπερβατικά, ουράνια, που φαίνονται απίστευτα, με την λεγόμενη «κοινή λογική»! Θαύματα που κόβουν την ανάσα!
Ο γέροντας Παΐσιος, ΔΕΝ είναι μόνο Άγιος. Είναι Προφήτης, Μύστης, Δάσκαλος, Απόστολος, Κήρυκας της Αληθείας Του. Είχε το χάρισμα κατά των δαιμονίων, το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων, το προορατικό, το διορατικό. Είχε διάκριση, θεολογικό χάρισμα, το προφητικό και το αποστολικό. Τέτοιους Αγίους σαν τον γέροντα Παΐσιο στέλνει ο Θεός στην γη κάθε 400 χρόνια!
Θαυμαστά γεγονότα και Σημεία
Αποκαλύπτει ο ίδιος ο γέροντας Παΐσιος: «Ήταν Κυριακή του Τυφλού. Αισθανόμουν μεγάλη εξάντληση και μου πέρασε ο λογισμός, ότι αν είχα να φάω λίγο ψαράκι, θα μου έκανε καλό. Όχι από επιθυμία, αλλά σαν φάρμακο. Είχα προβλήματα με τα έντερά μου. Βγήκα να πάω έξω. Γυρίζοντας είδα ένα μεγάλο πουλί, σαν αετό, να χαμηλώνει πολύ και έσκυψα να μην με χτυπήσει. Φοβήθηκα μήπως είναι τίποτε του πειρασμού. Γι’ αυτό δεν έδωσα σημασία και μπήκα γρήγορα στο κελί μου.
Σε λίγο χρειάστηκε και πάλι να βγω έξω. Στο σημείο που είχα σκύψει, είδα να σπαρταράει ένα μεγάλο ψάρι. Πρώτα έκανα τον σταυρό μου, ευχαρίστησα τον Θεό και μετά πήρα το ψάρι. Αλλά σου κάνει καρδιά μετά να το φας»;
Πριν 8 χρόνια, ένας πλούσιος επιχειρηματίας, που δραστηριοποιείται και στο εξωτερικό, ενώ είναι Πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας, «σπεύδει» από υποχρέωση στην σύζυγό του, που τον συνόδευε, να προσκυνήσει τον τάφο του Αγίου Παϊσίου στην Σουρωτή.
Δεν ήταν θερμός στην πίστη του, αλλά μάλλον, χλιαρός. Ενώ φτάνουν στην είσοδο της Ιεράς Μονής στην Σουρωτή, άρχισε τα «κουτσομπολιά», τα αμήχανα γελάκια, τις ειρωνείες!
Ξαφνικά, όμως, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ, από τους προσκυνητές νιώθει την γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του, σαν να γινόταν μεγάλος σεισμός… Πήγε να πέσει κάτω! Όλο αυτό το ξαφνικό και απρόσμενο γεγονός κράτησε, περίπου, δέκα λεπτά.
Ένιωσε μία συντριβή, να αφυπνίζεται πνευματικά, να ξαναγεννιέται. Γονατίζει στον τάφο του και κλαίει με λυγμούς. Πότισε με τα δάκρυά του το χώμα από τον τάφο του Οσίου Παϊσίου.
Είναι «κοινό μυστικό», ότι ο Θεός, δόξασε τον ταπεινό ασκητή της Παναγούδας, επιτελώντας ΔΙ’ ΑΥΤΟΝ ΜΕΓΙΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ. Τι έκανε όμως τον γέροντα Παΐσιο ξεχωριστό, μοναδικό; ΜΑ Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗ, που έμοιαζε με ΩΚΕΑΝΟ! Η καρδιά του φιλότιμη και αρχοντική, σκέπαζε ασθενείς και οδοιπόρους. Έλεγε συχνά, ότι ήθελε να κόψει κομματάκια την καρδιά του, και να την μοιράσει στους πονεμένους.
Ο Θεοφώτιστος γέροντας, ο Άγιος Παΐσιος, ο ταπεινός, ο πάμπτωχος, ο ολιγράμματος αλλά σοφός, πλήρης Πνεύματος Αγίου, είναι και σήμερα πρότυπο για εκατομμύρια Χριστιανούς. Ο εξαϋλωμένος ασκητής της ερήμου, ο ερημίτης, θυσίασε την σάρκα του, τον χρόνο του… την ίδια την ζωή του για τον… Πλησίον, για την Δόξα του Χριστού.
Έλαβε «ΤΟΝ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΝ», λόγω των θυσιών του, της θυσιαστικής αγάπης, που ήταν εξωπραγματική, υπεράνθρωπη. Δίδαξε όχι μόνο την αγάπη, αλλά την σημασία και την αξία της μετανοίας και της ταπείνωσης. Θεοφόρος, Άγιος, Μέγας Οδοδείκτης, φάρος ελπίδας και προσφοράς.
Επίσκεψη τής Θείας Χάριτος
Την τραχύτητα της άσκησης, τους υπεράνθρωπους αγώνες, τις εξαντλητικές νηστείες, στην Μονή Εσφιγμένου, ήρθε να τα γλυκάνει ένα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ, ένα πρωτόγνωρο γεγονός. Ήταν η απρόσμενη, η ξαφνική επίσκεψη της ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ και μάλιστα την στιγμή που εξαντλημένος όπως ήταν, δυσκολευόταν να σταθεί από την κούραση όρθιος.
Διηγήθηκε ο ίδιος ο Άγιος γέροντας Παΐσιος: «Έζησα ένα γεγονός όταν είχαν σωθεί τελείως οι μπαταρίες (είχαν εξαντληθεί οι δυνάμεις). Μία νύχτα και ενώ προσευχόμουν όρθιος, ένιωσα κάτι να κατεβαίνει από πάνω μου και να με περιλούζει ολόκληρο. Αισθανόμουν μία αγαλλίαση και τα μάτια μου έγιναν δύο βρύσες που έτρεχαν συνέχεια, δάκρυα. ΕΒΛΕΠΑ ΚΑΙ ΖΟΥΣΑ ΑΙΣΘΗΤΑ ΤΗΝ ΧΑΡΗ. Μέχρι τότε συγκινήσεις και τέτοια είχα αισθανθεί πολλές φορές, αλλά τέτοιο πράγμα, πρώτη φορά μου συνέβη.
Ήταν τόσο δυνατό, τόσο μεγάλο, τόσο συγκλονιστικό το γεγονός, ώστε με στήριξε και με κράτησε για ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, μέχρι που αργότερα στο ΣΙΝΑ έζησα μεγαλύτερες καταστάσεις με άλλον τρόπο».
Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΓΝΗΤΙΖΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ.
Όποιος θέλει θα πάρει, θα γευτεί, θα λυτρωθεί. Όποιος ζητήσει θα βρει, θα ανακαλύψει. Όποιος πιστέψει θα δει.
