Γράφει ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος
Η Unesco ανακήρυξε την 9η Φεβρουαρίου Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας! Ακριβώς την ημέρα που πέθανε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, το 1857! Έτσι κάθε χρόνο τη μέρα αυτή, θα τιμάται διεθνώς η ελληνική γλώσσα, σύμφωνα με απόφαση που πήρε το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Οργανισμού και μετά από πρωτοβουλία που είχε η Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας σ’ αυτόν.
Οφείλω να σημειώσω με χαρά και με πίκρα, γιατί μετά από αδιαφορία και καθυστέρηση, αναγνωρίζεται και επίσημα πλέον η διαχρονικότητα της οικουμενικότητας και της προσφοράς της ελληνικής γλώσσας στην πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας.
Επί 30 συναπτά χρόνια με επιστολές και παραστάσεις απευθύνθηκα στους εκάστοτε προέδρους της Βουλής και κάποια εποχή και στον πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη προκειμένου να τους πείσω να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να διαδοθεί παγκοσμίως η ελληνική γλώσσα, αλλά εις μάτην! Το ίδιο έκανα και προς τους ευρωβουλευτές της χώρας, αλλά και εκεί επιδείχθηκε παγερή αδιαφορία! Τιμητική εξαίρεση υπήρξε η στάση του τότε ευρωβουλευτή και έγκριτου δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου ο οποίος με κατατοπιστική του επιστολή με ενημέρωνε τόσο για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ΕΕ όσο και για τις προσπάθειες που έκανε ο ίδιος για το θέμα αυτό. Οι πρόεδροι της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης και Δημήτρης Σιούφας απλώς με συνεχάρησαν για την πρωτοβουλία αλλά με έμμεσο τρόπο μου δήλωναν, ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, ενώ ο Κώστας Σημίτης αδιαφόρησε πλήρως!
Για να είμαι ειλικρινής, δεν αρκούσε μόνο η δική μου διάθεση και η πρόθεσή μου να αναδείξω την ελληνική γλώσσα διεθνώς. Την αφορμή μου την έδωσε η κοινότητα της ομογένειας στο Βίντερμπαλ της Γερμανίας, όπου ο εκεί δραστήριος εφημέριος είχε δημιουργήσει ακαδημία της ελληνικής γλώσσας και ειδικό σχολείο εκμάθησής της. Τον άξιο εκείνο λευίτη και τους συνεργάτες του τίμησε σε ειδική τελετή ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Δημήτρης Αβραμόπουλος, αλλά χωρίς συνέχεια. Παρόλα αυτά σχετική έρευνα που έκανα τότε απέδειξε ότι στην Ευρώπη υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την ελληνική γλώσσα. Το ίδιο συνέβαινε σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, και ιδιαίτερα στην Κίνα όπου η ελληνική γλώσσα είναι διαδεδομένη και έχει πολλούς ένθερμους θιασώτες.
Με πραγματικά πλέον δεδομένα και όχι μόνο με ρομαντικούς σχεδιασμούς, πρότεινα στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη που ήταν και πρόεδρος της ΕΕ, να εκμεταλλευτεί το προνόμιο που είχε και κατά την υπογραφή της συμφωνίας διεύρυνσης της Ένωσης στη Στοά του Αττάλου στις 16 Απριλίου του 2003 και να προτείνει την καθιέρωση της ελληνικής γλώσσας ως κοινής γλώσσας των 25 -τότε- ευρωπαϊκών χωρών.
Η πρόταση αυτή είχε και πρακτική σημασία για τα όργανα της ΕΕ αφού στις Βρυξέλλες μιλούσαν τότε 25 γλώσσες, όσες και οι χώρες της ΕΕ. Το πρόβλημα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Βαβέλ είχε και έχει τεράστιες επιπτώσεις στο ενιαίο της ευρωπαϊκής έκφρασης και τεράστιες οικονομικές επιβαρύνσεις. Με την τότε διεύρυνση η μεταφραστική υπηρεσία κόστιζε 3 ευρώ σε κάθε πολίτη της ΕΕ γιατί με τους 110 συνδυασμούς πιθανών μεταφράσεων με τις 21 γλώσσες, θα έφταναν με τη διεύρυνση τους 420.
Ο Απόστολος Κακλαμάνης μου έγραψε ότι η πρότασή μου “αξίζει να μελετηθεί στο πλαίσιο των κανόνων και των οργάνων της ΕΕ” ενώ ο Γιάννης Μαρίνος διατύπωσε την άποψη, ότι “ ο παραμερισμός της ελληνικής γλώσσας στην ΕΕ είναι βαθμιαίος και οι ευρωβουλευτές δεν έχουν την υποστήριξη από την επίσημη Ελλάδα για την αντιμετώπιση του θέματος αυτού” .
Και πράγματι κανένας πρωθυπουργός δεν ασχολήθηκε με την ενίσχυση και προβολή της ελληνικής γλώσσας στην ΕΕ, παρά τις εκατοντάδες συνόδους κορυφής στις οποίες συμμετείχαν και παρόλες τις κατά καιρούς προεδρίες που είχε η χώρα στην ΕΕ. Το μόνο που φρόντισαν ήταν να προτείνουν ορισμένες ελληνικές πόλεις για να αναδειχθούν πολιτιστικές πρωτεύουσες, που συχνά επιλέγονταν με κομματικά κριτήρια!!!
Ουδείς πρωθυπουργός ανέλαβε πρωτοβουλία να ιδρυθεί ένα Ίδρυμα Ελληνισμού, στα πρότυπα του “Γκαίτε” του Ιταλικού και Γαλλικού Ινστιτούτου κ.α. με στόχο να ιδρύσει παραρτήματα εκμάθησης των αρχαίων και νέων ελληνικών στις μεγάλες πόλεις και πρωτεύουσες της Ευρώπης, αλλά και του κόσμου όπου έχουμε μεγάλο στοιχείο Ελληνισμού. Πέρα από το γεγονός αυτό είναι διάχυτη η διάθεση και το ενδιαφέρον των ξένων για την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό, η εκμετάλλευση των οποίων από την Ελλάδα θα ήταν ένα πανίσχυρο όπλο για την πολιτική της.
Μετά από τη προχθεσινή απόφαση της Unesco το θέμα ξαναέρχεται στην επικαιρότητα και δίνει μια σπουδαία ευκαιρία στη χώρα μας για να προωθήσουμε τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας. Έχουμε σπουδαία ονόματα στο διεθνές στερέωμα. Έχουμε μεγάλους και πλούσιους εφοπλιστές και επιχειρηματίες, έχουμε ονομαστούς καλλιτέχνες και επιστήμονες σε όλα τα σημεία του πλανήτη που αν μπορούσε κάποιος να τους κινητοποιήσει θα είχαμε ένα λαμπρό αποτέλεσμα. Πέρα από το γεγονός, ότι κανείς δεν θίγει το θέμα αυτό στις Βρυξέλλες, όταν κάθε φορά όλοι αυτοί οι ηγετίσκοι συνέρχονται για να μας πουν, ότι χρειάζεται κοινή άμυνα, κοινή οικονομική πολιτική, κοινή στάση στο μεταναστευτικό… Ζητούν, δηλαδή, κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, όταν δεν έχουν κοινή γλώσσα!!! Δεν είναι τρελό; Το μόνο που τους ένοιαζε και τους νοιάζει είναι το κοινό νόμισμα. Ε, και; Δεν σώζονται μόνο με τις κονόμες και τις τοκογλυφίες… Η Ευρώπη χρειάζεται κάτι περισσότερο. Χρειάζεται όραμα. Κι οι σύγχρονοι ηγετίσκοι της ΕΕ δεν έχουν δυστυχώς για όλους μας.
Ας ελπίσω ο ευρωβουλευτής Γιώργος Αυτιάς να αναλάβει τη σκυτάλη και να συνεχίσει τον αγώνα για τη πατρίδα και τον πολιτισμό μας, γιατί ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος!!!
